Herald

Toen,

Wij waren nog drummeltjes en vonden auto’s heel erg spannend! En vooral ikke.

Toen,

Wij hadden geen auto, pap en mam hebben een gitzwarte Gazelle met dichte zwarte jasbeschermers van leer en met heuse trommelremmen. Bediening via handgrepen waarmee je via een stangenstelselarsenaal de rem deed bedienen.  Gouden sierletters en een gouden gazelle op de framestangen verfraaien de zwarte rossen, fraai met een beugelstandaard die je vastklikt aan de onderkant van de bagagedrager. En dat doe je beter maar goed stevig want anders laat het gevaarte ratelend over straat los.

Ons hongerig auto enthousiasme moeten we stillen met de bezoeken van onze ooms met hun auto’s. Gelukkig hebben we er veel!

Oom Frans, broer van pap laat ons eerst genieten van zijn Opel Rekord, een P2 en daarna van een Mercedes 190D, de W110, 

Of ome Hub met zijn Mini, pijp in het midden en super luid. Altijd Napoleon snoepjes in een bakje voor de versnellingspook. 

Ome Sef met zijn Eend, en Azam uitvoering, een luxe eend. Van hem kreeg ik de instructieboekjes nadat hij deze niet meer nodig heeft.

Deze heb ik natuurlijk helemaal van voor naar achter gelezen, verslonden en bekeken.

Ome Sjef Coort kocht na zijn FIAT 600 een zeer gedurfde Honda N600, daarna de minstens zo gedurfde Allegro, die moest geregeld gecontroleerd worden op de tectyl behandeling, ik dacht jaarlijks, en dan vindt hij het geen probleem om me in Simpelveld op te halen om mee te gaan. Geweldig! Voorin in de Allegro naar de Dinitrol, een kinderhand is snel gevuld.

Ome Toon, met zijn besteleend altijd stinken naar verf door de rammelende potten in een houten rek. H. Zautsen en zonen stond op, de zijkant met sierlijke letters.

En dan natuurlijk ome Jean, die kwam samen met tante Miets met de lelijke eend aanrijden. Nog het model met de deuren die naar voren opengingen en een snelheidsmeter aan de deurstijl. De kabel van de snelheidsmeter dreef ook de ruitenwissers aan. Er was ook een knop om dit handmatig te doen wanneer het echt hard regende of je stil stond. Dat vonden we helemaal te wauw! Zeker wanneer we tijdens stilstand ‘ombeurten’ aan die knop mochten draaien.

Ontelbare keren heb ik de verhalen gehoord hoe de mensen keken wanneer we met zijn allen ergens stopte en uit die eend stapten. Ome Jean, Pap, Ron en Ed kropen er voor uit en Mam, tante Miets, Geri, Guido, Petra en ik stapten via de achterdeuren uit. ‘Dat ging toen nog’ werd er altijd achteraan gezegd. Soortgelijke tafereeltjes werden herhaald met de volgende auto. 

De Simca Duizend, die in werkelijkheid een Simca 900 was, maar wij wisten te vertellen dat het de Simca Toezent, en niet anders. Ik herinner me nog dat we op een zonnige vakantiedag helemaal naar de Rode Beek gingen, in Brunssum. Wat er te doen was in die Rode Beek, vond ik niet interessant, de reis heen en terug, dat was pas een wereldreis! Geweldig!

En daarna kwam de Thriumph Herald. In Green Racing met echt houten Dashbord, lage zitplaatsen en volgens mij de eerste auto waar Tante Miets zorgde voor de gebruikssporen aan de buitenkant, maar dat dan weer nooit opzettelijk. 

Ze kwam net als ons, we waren al wat gegroeid, net boven de dashboard rand uit om naar buiten te kijken. Ik herinner me dat we eens, ik denk van Oostrum naar het winkelcentrum in Venray zijn gereden. En nu mocht Geri en ik op de voorstoel zitten. Pap is er dus zeker niet bij geweest, maar Tante Miets reed wel. Parkeren ging met Franse precisie en veel gelach vooral van de chauffeuse zelf. Heerlijk!

De mooiste herinnering die ik heb is de volgende;

In Simpelveld was een week, misschien twee ervoor voor het eerst de straat voorzien van split, van grint. Onze buurman, mijnheer Santing reed een DAF, zonder differentieel, dus bij scherp draaien wrongen de achterwielen aanzienlijk en als hij de garage in reed, wrongen de achterwielen de split los. Je zag dus een kwart draaicirkel op de weg waar geen split meer lag.

Op een goede zondag kwamen jullie op bezoek. Met de Thriumph Herald. En die werd netjes op straat geparkeerd. En op de een of andere manier wilden die andere gaan voetballen op straat, dus de Herald stond in de weg. Voetballen was niks voor mij, zeker niet met een auto voor de deur. Die moest ik sowieso eens grondig inspecteren. Ik was daar nog volop mee bezig toen ome Jean aankwam om de Thriumph te verplaatsen. Onze oprit was daarbij de perfecte plek. Terwijl hij instapte vroeg hij mij of ik hem wilde helpen. En zodoende nam ik trots als een pauw plaats op zijn schoot. Voor het eerst zat ik in een auto aan het stuur, een auto die dadelijk ging rijden, echt ging rijden, mensenlief stel je voor! Ik mocht de Thriumph op de oprit rijden. Nog trots kijkend naar de andere jongens waren we al vertrokken. Er moest scherp ingedraaid moest worden wat ome Jean natuurlijk deed. En zo trokken ook wij de grint los in een fijne kwartcirkel richting de oprit.

Ik ben daar nog jaren mee voor de gek gehouden vooral door Ed en Ron, dat ik een spoor van stuurmanskunst had vastgelegd op straat. Maar dat kon mij niet schelen! Ik had voor het eerst echt zelf auto mogen rijden, van ome Jean, met een heel duidelijk bewijs!

(uit effe bellen met Mam, aangepast voor het 60 jarig huwelijk van tante Miets en ome Jean)