IK START HET NIEUWE JAAR ZONDER SMARTPHONE

En zo kwam het opeens dat ik zonder gsm in ons vaste wegrestaurant op weg naar Parijs zat. Glad vergeten, ligt nog thuis aan de oplader.

Wij gaan de jaarwisseling vieren in Parijs. Zonder mijn gsm, ongewild. Een zegen of en straf? Ik ga daar wel achter komen tijdens mijn vakantie.

Je realiseert je eigenlijk niet waarvoor je de gsm tegenwoordig zo vaak ter hand neemt. Er zitten zoveel apps op die handig zijn in het dagelijks gebruik, maar meer nog is er sprake van een onbewuste verslaving door voortdurend op je social medias te kijken. Of dat nu whatsapp heet, instagram, facebook, twitter, ja zelfs linkedin. Dan heb ik, denk ik, nog maar weinig apps, want spelletjes zitten er bijvoorbeeld zeker niet op. En ik zal ook best nog wel het een of ander handige appje missen ook nog. Of ik de juiste en alle handige apps heb, is voor mij nog wel de minste kopzorg. De apps liggen thuis samen met mijn iPhone. En dat is voor mij een dag of vijf de situatie.

Geen mooi vooruitzicht, ga ik het wel redden? Ik moet zeggen ik deed er redelijk rustig over en voelde mij van binnen ook gewoon rustig. Er was geen paniek of stress. Dit kwam ook omdat ik meteen zeker wist dat ik mijn gsm gewoon, domweg vergeten was. Ik was de iPhone niet kwijt, want dan had ik wel stress gehad. Zweetdruppels veroorzakende stress, zeer zeker.

ongemerkte verslaving

Ook realiseerde ik me dat ik mijn iPad bij me had, maar dat is natuurlijk niet zo ‘gebruiksvriendelijk’ om mijn ongemerkte verslaving te bevredigen. Ik twijfel er niet eens over om dit device mee te nemen zoals je dat met een iPhone wel doet, al zou het eventueel wel kunnen. Mijn iPad blijft dan ook steevast in het appartement. Dan kan ik wat beter ervaren hoe ik met mijn iPhone verslaving omga in de praktijk.

Verder heb ik gelukkig mijn gewone camera bij me en kan ik dus wel de nodige foto’s nemen, sterker nog, ik heb nu meer tijd om me daar op te focussen. Wanneer je dit namelijk met je gsm doet is er weer een moment van afleiding om je berichten te checken. En ja dat gebeurt dan ook hoor.

Ik kom er achter dat ik nu al een woord of vierhonderd heb getikt over het per-ongeluk-vergeten van mijn mobile telefoon en allerhande ongemakken heb vergoeilijkt zonder ook maar één woord te schrijven over de eigenlijke functie: bellen, telefoneren.

wie belt er nog?

Zo raar is dit niet, want wie belt er nu nog? Je belt je ouders dat je goed aangekomen bent. Je belt ze om een ‘Zalig Nieuwjaar’ te wensen, dan heb je het al ver gehad. Dat brengt mij dan nog bij mijn laatste onbewust, bewuste gerusstelling; Nicolle heeft haar iPhone wel bij zich en daar mag ik best wel even mee bellen. Terug naar mijn praktijkervaringen dan maar?

Als ik in het wegrestaurant zit, zie ik dat iedereen eerst om zich heen kijkt, waarna achteloos de hand de zak in verdwijnt waar het mobieltje zit en even achteloos wordt de vingerafdruk gegeven of de pin ingedrukt waarna de blik op het beeldscherm gericht wordt. Wrijven, scrollen en bij de een duurt het langer dan bij de ander. Praktisch bij iedereen verdwijnt de mobile in de zak of tas waar deze uit werd gegrist om de eerdere actie vervolgens nog op zijn minst in no-time nog minstens één keer te herhalen.

En hoe zit het ondertussen met mij, hoe verwerk ik mijn verslavingsdrang? Eigenlijk valt het me reuze mee. Ik heb nu de tijd om meer te observeren. Ik mis het gefreubel aan de smartphone niet echt. Misschien wel omdat ik weet dat ik strakjes toch wel weer alles in een oogwenk heb bekeken op mijn tablet.

Tijdens een bezoek in een stad gebruik ik tegenwoordig graag mijn app “GO” van tomtom, maar dat is er nu dus niet meer bij. De ouderwetse plattegrond moet weer zeker mee en vooral een goede voorbereiding naar het volgende ‘Point Off Interest’ (POI) wat ik wens te bezoeken is van belang. Of dit nu te voet gaat of met de metro, weten welke weg je het beste kunt bewandelen is belangrijk. Wanneer je dat uitpluizen doet? Gewoon, tijdens de vrijgekomen tijd, de tijd die je normaal over het beeldschermpje wrijft tussen FB en Instagram bijvoorbeeld. Waarom? Het is niet cool om op een hoek de plattegrond open te slaan, er achter te komen dat de druk veel te klein is en je de leesbril op moet zetten om vervolgens een straat te moeten zoeken en in het gunstigste geval je verdwaling te constateren. Dat gaat heel wat eenvoudiger met de meebewegende pijl van ‘GO’, en ook heel wat cooler.

Schichtig stiekem of nadrukkelijk moeilijk interessant

Wanneer je klaar bent met de planning kun je lekker verder om je heen kijken en waarnemen hoeveel mensen er zitten te smartphonen. Heel beangstigend vind ik het pas echt worden wanneer een stelletje tegenover elkaar zit te iphone-wrijven tijdens een lunch of dinertje wat net zo makkeleijk een romantische toets kon verdragen. Geloof me, er zijn stelletjes bij die wisselen geen woord met elkaar, ze wrijven zich schijnbaar gelukkig op het beeldschermpje van de slimmigheid. Als dat zo is vind ik het vreemd dat ze dat niet tonen in een blije gezichtsuitdrukking. Het lijkt wel of er grosso modo twee uitdrukkingen zijn: ‘schichtig stiekem’ of ‘nadrukkelijk moeilijk interessant’.

Wat mij ook opvalt is dat wanneer er gezinnen, ouders en twee kinderen bijvoorbeeld zitten te iphone-wrijven dat er wél een kans tot onderlinge communicatie mogelijk is. In een aantal gevallen wordt er informatie uitgewisseld en dat kan zelfs met een lach. Er wordt bovendien met plezier op elkanders beeldschermpje gekeken en een goedkeurende ja-knik kan er ook meermaals van af. Het kan dus toch wel, een beetje vrolijk.

Het wisselen van zitplaats heeft overigens praktisch altijd te maken met het realiseren van een oplaadpunt. Tijdens het eten, het dus daadwerkelijk nemen van een hap, ligt de smartphone als vanzelfsprekend naast het bestek, of in plaats er van. De kans op communicatie is dan groot, al praat je fatsoenshalve niet met de mond vol en dat doe je zeker niet wanneer je smartphone op enigerlei manier om aandacht vraagt. Dat snapt ook iedereen, het is vaak het moment om zelf te kijken of je aanvraag tot aandacht van je eigen device hebt gemist.

Maar er zijn ook zat mensen die een tweestrijd voeren met de verslaving, de drang om te kijken wie in de tussentijd digitaal contact heeft gelegd en de omgeving. Bij deze mensen is een blik op het beeldscherm vaak voldoende, vaak met een efficiente behendigheid doorlopen ze de mogelijk communicatie apps en stoppen de telefoon terug in tas of zak. Jammer dat een aantal hun eigen efficientie niet vertrouwen en ze bevesiging zoeken door het zelfde ritueel te herhalen.

Ik vond het leuk om om eens een poosje te kijken hoe mensen in een stad omgaan met hun smartphone. Opmerkelijk vond ik dat het niet zo is dat iedereen altijd het ding in handen heeft, hooguit binnen handbereik, voor een groot gedeelte dan.

Zak in, zak uit

Ik heb ook waargenomen dat veel mensen hun smartphone gebruiken zoals ik dat doe; efficient maar niet altijd vol vertrouwen (zak in, zak uit).

En verder vind ik de mensen die irritant omgaan met hun smartphone altijd irritant, of ik nu wel of geen smartphone bij me heb. Dat zijn overigens mensen die bijvoorbeeld tijdens het lopen blijven doorlezen of doortikken zonder op of om te kijken. Die dan vervolgens ook nog hoogstverontwaardigd of beledigd zijn wanneer ze tegen iemand oplopen.

Heb ik mijn smartphone gemist? Eigenlijk niet. Oke, ik had wel een mooie uitgangspositie (iPad, camera, kon bellen via de gsm van Nicolle), maar los daarvan zou ik het fijn vinden om mijzelf deze positie vaker te gunnen. Sommige dingen beleefde ik intenser en rustiger.

Het grootste gemis vond ik het missen van de ‘GO’, maar dat was ook maar een verzinsel bleek achteraf. Ik heb alleen de Benelux kaart gedownload omdat ik voor meer geen voldoende opslagcapaciteit heb. Die staat vol met allerhande ‘belangrijke’ apps, foto’s, muziek en andere bestanden.

RUUD